Wiąz polny ( wiąz pospolity ) Ulmus minor

Liście
   

Ulmus minor charakteryzuje się zmiennością liści, które zazwyczaj są podłużne, eliptyczne do 10 cm długości o wydłużonym wierzchołku. Blaszka liściowa jest podwójnie piłkowana u nasady asymetryczna, z wierzchu ciemnozielona i błyszcząca, a od spodu jaśniejsza, z nielicznymi kępkami włosków w kątach nerwów.  Ogonek liściowy dłuższy niż u pozostałych gatunków rodzaju, występujących w Polsce i osiąga do 1,5  cm. W okresie jesiennym liście długo zielone, z czasem żółknące i opadające na okres zimy.

Kwiaty
   

Kwiaty zebrane  w liczne, prawie siedzące pęczki, ukazują się już w marcu jeszcze przed rozwojem liści. Składają się z 4 pręcików o rdzawych pylnikach i białych znamionach.


Owoce
   

Owoc wiązu polnego przybiera formę jajowatego bądź eliptycznego, nieorzęsionego skrzydlaka, złożonego z orzeszka i błoniastego skrzydełka, osiągającego do 2 cm długości. Cechą charakterystyczną wiązu polnego jest fakt, że orzeszek znajduje się w pobliżu wycięcia na szczycie.  Gatunek owocuje wcześniej niż wiąz górski- na otwartej przestrzeni nawet po kilkunastu latach, a w zwartym drzewostanie po 30 latach. Owoce pojawiają się licznie jeszcze przed rozwojem liści, w kwietniu, a dojrzewają i opadają w maju.

Występowanie
   

Ulmus minor  występuje prawie w całej Europie oraz Azji Zachodniej, na Kaukazie, a nawet w Afryce Północnej. W Polsce przede wszystkim na terenach nizinnych aczkolwiek jest gatunkiem rzadziej spotykanym niż pozostałe rodzime gatunki. Stanowi mniej liczną domieszkę lasów mieszanych oraz element drzewostanu otwartego krajobrazu.

Wymagania
   

Ulmus minor  jest bardzo tolerancyjnym reprezentantem rodzaju Ulmus i dobrze sobie radzi w zróżnicowanych warunkach. Poradzi sobie na stanowisku suchym do wilgotnego, preferując podłoże wapienne, głębokie i bardzo żyzne. Znosi zacienienie oraz  woli łagodniejszy i cieplejszy klimat, stąd też bardziej pospolity na trenach nizinnych. Wiąz polny jest najbardziej odpornym na zanieczyszczenia gatunkiem rodzimym rodzaju.