Pędy
Gatunek posiada grube, ciemnobrązowe oraz owłosione pędy.
Pąki
Pąki grube, owłosione oraz prawie czarne.
Liście
Ulmus glabra posiada największe liście ze wszystkich rodzimych wiązów- do 16 cm długości. Blaszka liściowa z wierzchu ciemnozielona, szerokojajowata, gruba, na brzegach podwójnie piłkowana i bardzo szorstka. Asymetria nasady liścia często zróżnicowana, od znaczącej i bardzo wyraźnej do nieznacznej. Często na zacienionych stanowiskach oraz bujnie rosnących okazach możemy zaobserwować liście charakteryzujące się odmiennym kształtem. Są one wówczas klapowane z wyraźnymi bocznymi wierzchołkami (najczęściej trójklapowe). Liście w okresie jesiennym przebarwiają się na żółto i szybko opadają- najwcześniej z wszystkich rodzimych gatunków.
Kwiaty
Kwiaty wiązu górskiego zebrane są w gęste grona. Niepozorne, bezpłatkowe z czerwonymi znamionami słupków. Ukazują się bardzo wcześnie, bo już w marcu, jeszcze przed rozwojem liści.
Owoce
Owoc stanowi orzeszek otoczony błoniastym skrzydełkiem i jest większy niż u pozostałych gatunków występujących w Polsce. Jego długość może osiągać nawet 3 cm. Pojawiające się wiosną skrzydlaki, bardzo szybko dojrzewają i już w drugiej połowie maja opadają. Owocuje dopiero po kilkudziesięciu latach.
Występowanie
Ulmus glabra występuje w północnej i środkowej Europie oraz zachodniej Azji. Gatunek pospolity także w Polsce, stanowiący domieszkę lasów liściastych oraz porastający tereny w pobliżu cieków wodnych.
Wymagania
Wiąz górski podobnie jak rodzaj charakteryzuje się sporymi wymaganiami, zwłaszcza na płaszczyźnie podłoża. Najlepiej rośnie na glebach żyznych, głębokich oraz wilgotnych. Radzi sobie na stanowisku zarówno słonecznym jak i półcienistym. Preferuje chłodniejszy klimat, stąd też najczęściej występuje na terenach górzystych, choć może ucierpieć podczas silnych mrozów, a zwłaszcza późnych przymrozków. Wykazuje odporność na zanieczyszczenia powietrza. Można rzec, że nie jest on trudnym gatunkiem w uprawie jednak jego największym problemem jest podatność na holenderską chorobę wiązów co powoduje, że gatunek traci na znaczeniu.
Holenderska choroba wiązów zwana naczyniową chorobą wiązów bądź grafiozą jest bardzo niebezpieczną chorobą dla tych drzewiastych roślin. Wywołują ją grzyby zwane Ophiostoma ulmi oraz Ophiostoma novoulmi. Choroba zdziesiątkowała populację tych drzew, a objawia się zamieraniem gałęzi a następnie całych drzew. Należy wiedzieć, że choroba roznoszona jest przez korniki: ogłodka wiązowca i ogłodka wielorzędowego. Choroba może przebiegać bardzo szybko i w ciągu dwóch lat doprowadzić do obumarcia rośliny bądź przebiegać powoli i charakteryzować się powolnym obumieraniem drzewa. Niestety wiąz górski należy do najbardziej podatnych wiązów na grafiozę. Aby chronić wiązy przed rozprzestrzenianiem się choroby należy przeciwdziałać rozprzestrzenianiu się ogłodka, usuwać obumarłe drzewa , pnie itp., oraz uwzględniać w nasadzeniach wyłącznie bardziej odporne odmiany wiązu.
czytaj dalej...
0 komentarzy